W kupie siła :)

Z przymrużeniem oka. ;)
Natchnęła mnie dyskusja na pewnym forum odnośnie matek.

Gdzieś tam korzenie swe ma wizerunek matki, która papla na okrągło o swoich dzieciach do wszystkich.
Opowiada o ich kupkach, chwali się rozwojem i postępami.
Matka taka jest kiepskim kompanem rozmów, chyba ogólnie kiepski z niej kompan do czegokolwiek.

Jak to z tym jest naprawdę?
Chyba ciężko jednoznacznie określić. Zanim urodził się Tymek, z uśmiechem na twarzy patrzyłam na małe dzieci, słuchałam opowieści o nich, mimo, że nie do końca "siedziałam" w tym temacie. Wtedy fajnie było dowiedzieć się jak funkcjonuje taki dzieć. Nie dzieliłam matek na matki wariatki czy matki typu bizneswomen. Byłam wtedy młoda. I pewnie głupia. ;)

Potem pojawił się Tymek, najpierw jako test ciążowy, potem jako obraz na usg, aż w końcu pojawił się fizycznie w naszym świecie. Matką byłam od momentu, kiedy dowiedziałam się, że będę mieć dziecko.
Zarejestrowałam się na forum mamusiek, pisałam tam z kobietami mającymi termin na październik. Opowiadałyśmy o tym co nas boli, o tym co nas cieszy i o tym co nas czeka. Już wtedy zdarzały się starcia, było widać kto jakie wartosci wyznaje i jakie wychowanie będzie chciał wprowadzić

Potem przekonałam się jaka chora rywalizacja panuje na takich grupach i jak mocno zakompleksione kobiety potrafią się w nich udzielać.

No i ruszyło się mamuśkowanie z kopyta. Grono znajomych się zmieniło, pojawiły się rodziny z dziećmi, znajomi bez tych dzieci sami poddali się bez spróbowania jak wyglada taka znajomość.

Obserwując inne mamuśki można wysnuć różne wnioski.
Jedne zamknęły się w 4 ścianach z dzieckiem i uznają zasadę "tylko dziecko się liczy, do 3 roku życia jestem z nim w domu, ja jestem nie ważna". Inne zaś, o zgrozo, uznały, że mąż jest nie ważny, w sypialni zamieszkało dziecko i tak sobie śpią w trójkę z pociechą pomiędzy.
Znam też mamuśkę, która uzależniła dziecia od siebie i życia nie ma, nawet jakby chciała je mieć.
Są też mamuśki, które za wszelką cenę muszą porównywać swoje dziecko do innego, łapiąc wszystko w czym jest lepsze, czują się wtedy chyba spełnione(?).
Ale znam też inną, która fajnie syna swego wychowuje, studiuje i udziela korepetycji, teraz spodziewa się drugiego szkraba, a ciągle pozostała sobą.
Sama nie będę wybierała, w której grupie jestem, bo to nie moja działka.
Wiem jedno, spotykając się z innymi rodzicami i ich dziećmi, rozmawiamy głównie o maluchach. Nie tylko, ale przede wszystkim. Wychodzi to naturalnie.

Nie o tym miałam pisać, ale taki wstęp zrobiłam. ;)

Najczęściej żalą się kobiety, które dzieci nie mają. Żalą się, że nie mają z taką mamuśką o czym porozmawiać. Kiedy zadają pytanie "co u Ciebie?", dostają odpowiedz co u jej dzieci.
Priorytety w życiu się zmieniają, mały człowiek staje się najważniejszy.
Jest mama, a kobieta znika.

Jak to jest z nami mamuśkami? Naprawdę jesteśmy nudne jak flaki z olejem? Naprawdę nie ma o czym z nami porozmawiać? Naprawdę lubimy opowiadać o kupach naszych dzieci? ;)

Z drugiej strony, o czym taka mama ma rozmawiać skoro spędza z dzieciem (często z dwoma i więcej) 24 godziny na dobę?

Kocham moich chłopców, najmocniej na świecie. Kocham uśmiechy Emilka i wrzaski Tymka.
Ale uwielbiam ten czas, kiedy dzieciaki zostawiam z tatą, a sama uciekam gdzieś na parę godzin.
Chociażby na herbatę do kawiarni z bratową.
Chociażby spotkać się z koleżanką w ciąży, która będzie mi o tej ciąży opowiadać.
Chociażby do rodziców, gdzie będę im opowiadała o dzieciach.
Gdzie? Byle. Odetchnać muszę! I podziwiam kobiety siedzące 3 i więcej lat z dziećmi w domu z wyboru. Podziwiam, bo ja bym chyba zdziecinniała do reszty, a zaklimatyzowanie się potem w świecie dorosłych sprawiłoby mi nie lada problem. :)

Pozdrawiam wszystkie Mamy, Mamusie, Matki, Matki - Przerważliwione - Wariatki i Matki Uzależnione.
W kupie siła. :)