Matka w depresji

Jako, że wczoraj miałam bardzo zły dzień (bezpośrednio powiązany ze żłobkiem) lepiej było dla wszystkich, abym nie pisała tutaj sprawozdania.
Zaczęłoby się mniej więcej tak: Jestem złą matką, nieczułą, nie mam serca, jak ja mogę, moje biedne samotne dziecię. Potem napisałabym jak to ja bardzo cierpię, jak to powstrzymywałam łzy, które cisnęły się cały dzień do oczu.

Tak było wczoraj. Dlaczego? Ano dlatego, iż mimo, że mój syn starszy chętnie do żłobka poszedł, nie mógł tam wejść ze swoim króliczkiem i wpadł w płacz.
Potem po przyjściu dowiedziałam się, że chciał wejść do kojca, a jak wszedł do każda próba wyjęcia go kończyła się rykiem. Tak więc dziecię tam siedziało, nic nie jadło, z nikim się nie bawiło. Taki samotny, taki mój, taki biedny. A z mamusią to samotny by nie był, o nie! No i głodny, bo po wyjściu wręcz krzyczał o jedzenie.

(Ps. o Emilku nie piszę, bo wiadomo - zero płaczu, marudzenia, problemów z jedzeniem, cudo dziecię!)

Dzisiaj wstałam w bojowym nastroju. Jadę z nimi! Nie ma tak łatwo! Kojec?! Jaki kojec! Wiadomo, że tam mu jest dobrze, bezpiecznie, czuje się pewnie, ale ludu mój, jak ma się przyzwyczaić do dzieci, zabawy, posiłków siedząc w kojcu!

6:50 Tymek wstaje sam(!!!!)
Przynosi ubranie, buty, każe brać Emila i jazda, wychodzimy!
Na parkingu próbuje się mnie dyskretnie pozbyć pchając się na ręce taty i robiąc mi "papa". Nie ma tak łatwo, synu.
Dumnie wkracza do żłobka, po schodach na górę.
I co? Znów jajeczko! W szatni nie chce się przebrać, próbuję zwiać. Daje mu pampersiki i mówię, żeby zaniósł cioci. Tuli je mocno do siebie i zwiać dalej próbuje.
Kucam, mówię: przyjdę po Ciebie po obiadku, baw się z dziećmi, masz tam tyle zabawek.
"Nie, nie!"
Wychodzi pani.
Mówię, aby nie wkładali go do kojca, nawet jak posiedzi w kącie, to przecież popłacze i w końcu do dzieci pójdzie.
"My nie wkładamy dzieci do kojców!" Mówię, że wczoraj mi opiekunka powiedziała co innego, "Pierwsze słyszę". Pogadane!

Na szczęście dzisiaj nie było tak tragicznie. Pod drzwiami słyszałam muzykę z sali obok, chyba zaczynają się już jakieś zabawy grupowe. Pukam, za chwilę wychodzi moje siedem nieszczęść, daje mi dumnie swój podwieczorek.
Płakał głośno po przyjściu, nie zjadł śniadania. Potem zaczął się coś z dziećmi bawić i nawet zjadł dwa dania obiadu.
Parę słów, a ja już dumna jak paw. ;)

Tymuś zaprowadził mnie do szatni, ubraliśmy się, a potem za rękę zaciągnął pod drzwi Emisia. On to jak zwykle, nie ma co pisać. :P

Pisałam ja, Zła Matka w Depresji. :P