Jak to jest z dwójką?

Między chłopakami jest 14 miesięcy różnicy. Kiedy byłam w ciąży z Miśkiem, powtarzałam sobie, że musimy przetrwać pierwszy rok, a potem będzie z górki.

Kiedy w grudniu przyszedł na świat Emiś musieliśmy nauczyć się organizacji. Zaczęło się też wielkie tłumaczenie Tymkowi. No bo, skoro mama teraz karmi, to nie da rady iść z nim do pokoju się pobawić, albo zrobić to co on mi każe. Tyle dobrego, że Emiś jadł góra 15 minut, więc nawet jak Tymek nie rozumiał i się buntował, był to znośny czas. ;)

Organizacja za to przychodziła powoli. Wprowadzaliśmy stałe rytuały jak kąpiel o tej samej godzinie dwójki, o tej samej układanie do spania.
Chłopcy w nocy się nie budzili nawzajem, mimo iż jeszcze Tymek wtedy budził się na jedzenie.
Emiś miał nietolerancję laktozy i zanim do tego doszliśmy płakał po 12h dziennie.

Problemem było zasypianie Emisia. Spał tylko na moim lub taty brzuchu. Było to męczące i niewygodne. Po jakimś czasie z wielkim sukcesem to właśnie tata przeniósł go do łóżeczka i w końcu zaczęłam jakoś normalnie spać.

Jak jest teraz, kiedy Emiś ma już prawie 11 miesięcy, a Tymek dwa lata?
Jeśli chodzi o ich kontakty - różnie, bo jakby nie patrzeć są rodzeństwem. ;)
Widać, że do siebie lgną, kochają się, ale pokrzyczeć na siebie też potrafią, Tymkowi zdarza się dość często brata odepchnąć. ;)
Jeśli chodzi o organizację, zdecydowanie jest dobrze. To właśnie dzięki nim nauczyłam się codziennie sprzątać (no może z obiadami różnie, bo naprawdę nie lubię tego robić;)).
Po wbiciu się w rytm w ciągu dnia potrafię zrobić wszystko co sobie zaplanowałam, mam też czas dla siebie.

Tymek ułatwia mi zadanie. Jego pierwszy rok życia, to była istna sielanka, nigdy nie płakał, ciągle się śmiał. Aniołek. Po roku bum, jakieś bunty, wrzaski, rzucania się na ziemię. TRAGEDIA. Przypuszczam, że tak wyglądają te słynne bunty dwulatka. Po jakiś dwóch, może trzech miesiącach przeszło. I teraz, mimo, iż Tymek zdecydowanie ma silny charakter, nie da sobie w kaszę dmuchać i potrafi postawić na swoim, jest bardzo grzecznym i pomocnym dzieckiem. Raczej nas słucha. ;) I jest naprawdę, mimo swojej żywiołowości, fajnym przylepkiem.

Czy jest ciężko? Jest, np. teraz kiedy Emiś z anginą ropną bardzo cierpi, ciągle popłakuje, nie potrafi zasnąć i budzi go ból gardła. Jest ciężko, kiedy Tymek nie wyśpi się w ciągu dnia (nawet bardzo ciężko). Czy tracimy cierpliwość? Oj tak, zdecydowanie, w końcu nie mam miękkich kluch w domu, tylko odważnych facetów z charakterem, takich, którzy się niczego nie boją.
Czy tak sobie to wyobrażałam? Nie! Myślałam, że będzie dużo, dużo gorzej! Że nie będę wiedziała w co włożyć ręce, że jak Emiś stanie się mobilny to już w ogóle będzie masakra! Ale tak nie jest i nie było. Ten rok nie był ciężki. Czy to oznacza, że kolejne faktycznie będą już tylko lepsze jak to sobie powtarzałąm w ciąży? ;)

I TAK, TAK, TAK, zdecydowanie dzieci rok po roku to był dobry wybór! A z dwójką w domu jest po prostu fajnie i wesoło.