o trudnych chwilach

Emiś dorobił się zapalenia spojówki (czyli chory, ale nowość!). Postanowił zarazić brata.

Kropimy więc oczy świetlikiem, jak to wygląda?

Bieganie za Tymkiem i proszenie, aby móc mu zakropić oczka, bo oczka chore, bo oczka bolą (a naprawdę go bardzo bolą). Potem zaczynają się groźby, bo jak nie położysz się to to, albo to tamto. Zależnie od sytuacji, któreś zawsze pomaga (w końcu zabawki nie odda, nie?). Tymek się kładzie. Mam mu zakropić dwie krople do każdego oka (serio?! dwie?! przecież to jest niemożliwe!).

Poszła jedna kropla. I zaczyna się.

- Mamo! Boi! Ała! Ała! 

Matka zaczyna wątpić. We wszystko. Ale tuli, całuje, pociesza. 

I weź tu teraz człowieku namów, żeby dał sobie wkropić pozostałe 3 krople...

Na szczęście to nie mój problem już dzisiaj, bo siedzę sobie na wygodnym krześle w pracy, a tata pewnie właśnie się męczy i na własnej skórze przeżywa to co ja rano. A niech ma! Haha!

Musimy zmienić nawyki żywieniowe, dość mocno. No dobra, w sumie to musimy nauczyć się jeść inaczej. Póki co wersja hard- bezglutenowo, bezcukrowo i bezmlecznie. Od dwóch tygodni jada tak Emisiek, od paru dni Tymek. Jakie mam pomysły na gotowanie? Żadne. Poważnie! Dobrze, że chociaż warzywa i kasze mogą, chociaż i to się pewnie lada moment znudzi, bo ile można, no nie?

Boję się, że za duże nadzieje pokładam w pediatrze gastrologu do którego idziemy w czwartek. W sumie to mogłaby nam jadłospis przygotować.

I może produkty w sklepie kupić? Albo samej zasadzić i nam potem przywieźć?

Wiem! Najlepiej to niech weźmie chłopaków do domu na jakieś dwa miesiące, na pewno jej to leczenie lepiej pójdzie. :P

Matka zwątpiła i straciła wenę.