Taka sytuacja.

Ostatnio w naszym domu dużo negocjujemy.

Mama: Tymek, masz kupę.

Tymek: Nie ma.

Mama: przecież czuję.

Tymek: Mamo! Nie ma kupa! Sisi!

(Podczas przewijania)

Mama: mówiłam, że masz

Tymek: Mamo, nie ma!

Za pomocą gestów, dużo też rozmawiamy.

(Tymek pokazując palcem na niebo)

Tymek: Mamo! Ooooo!

Mama: Ano, księżyc jest na niebie

Tymek: Ciiii spi.

Mama: słoneczko?

Tymek: Ta!

Mama: Zgadza się, poszło spać, a teraz świeci księżyc.

Tymek: Hej! (plus rzut ręką do góry w geście pożegnania)

I wracamy do domu.

Dzień witamy bardzo radośnie.

Mama leży na łóżku, udaje, że śpi.

Nagle... buziak.

Buziak.

Buziak.

Buziak.

Buziak (x jakieś 10).

I śmiech.

Jakże miło rozpocząć dzień od kilkunastu buziaków, które wywołały uśmiech na twarzy ofiarodawcy.

Są też kłótnie i rozstrzyganie sporów.

Tymek w łazience, nie chce wpuścić Emisia, wygania go i krzyczy na niego.

Co robi obrońca nieuciśnionych, tata? Wygania z łazienki Tymka i zaprasza Emilka. :P

Są też sytuacje, kiedy mamine serce mięknie z przepływu miłości braterskiej.

Tymekwraca ze żłobka, jedziemy do babci po Emisia.

Mama: Tymuś, tęsknisz za Emilkiem?

Tymek: Ta! Am Ambamba, brum brum(w rozbudowanym zdaniu mojego syna, oznacza to, że tęsknił za bratem, który jest u babci, i jedziemy po niego autem)

Wpada Tymek do babci, biegnie do Emilka i daje mu buziaka w czółko.

Są też mniej przyjemne sytuacje, kiedy Tymek nakrzyczy na babcię. Bez powodu (+zafunduje wszystkim histerie)

Mama: Tymuś, będziemy jechać do babci, przeprosisz ją za wczoraj?

Tymek:(ze skruchą w głosie) No....

Godzina, półtorej później. Wchodzimy do babci. Tymek przepycha się przez wszystkich, biegnie i woła:

Tymek: Babo! Babo! Babo!

Babcia wychodzi, a Tymek przytula się do niej cały.

Zapamiętał, to jedno. Ale dobrze wiedział, że trzeba przeprosić. Wiedział za co.

Jest też tak, że nagle w jego życiu na pierwszym miejscu stanęła mama. Nie to, że uważa, że bez niej żyć nie umie, nie, nie. Po prostu mama stała się niezbędna do: przewijania, ubierania, podawania, robienia jedzenia, robienia picia,prowadzenia samochodu.

I tak:

Tymek: mamo, mamo, mamo, mamo, mamo, mamo.

Mama,mamo, mama,mamo,mama,mamo.

Tymek leży na podłodze i sobie mówi sam do siebie: mamo! mamo! mamo!

Trzeba się przewinąć: Tato! Nie! Nu, nu! Mama!

Trzeba się ubrać: Tato! Nie! Nu, nu! Mama!

Trzeba coś podać: Tato! Nie! Nu, nu! Mama!

Trzeba zrobić jeść: Tato! Nie! Nu, nu! Mama!

Trzeba zrobić pić: Tato! Nie! Nu, nu! Mama!

Trzeba usiąść z nim przy małym stoliku u dziadków:(nie, tu nie ma, że tata próbuje, bo wiadomo, ze przy tym stoliku obiad będzie też jadła, uwaga...) MAMA!

Trzeba zawieźć do żłobka: Tato! Nie! Nu, nu! Mama!

Trzeba założyć czapkę: Tato! Nie! Nu, nu! Mama!

Każdej nocy dochodzi też do takiej sytuacji.

Emi wstaje na jedzenie.

Emiś: Tata! Tata! Tata! AAAAAAAAAAAAAAAAA! ŁEEEEEEEEEEEEEE! TERRR TERRR TERRR! AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! ŁEEEEEEEEEEEEE! 

DZIKIE WRZASKI, DZIKA ROZPACZ! DZIECKU WYŻERA Z GŁODU JUŻ ŻOŁĄDEK!

Ewentualnie sytuacja, kiedy Emiś zje miskę zupy, a po ostatniej łyżce...

Emiś: Tata! Tata! Tata! AAAAAAAAAAAAAAAAA! ŁEEEEEEEEEEEEEE! TERRR TERRR TERRR! AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! ŁEEEEEEEEEEEEE! 

DZIKIE WRZASKI, DZIKA ROZPACZ! DZIECKU WYŻERA Z GŁODU JUŻ ŻOŁĄDEK!