Stuart Malutki

Tymcio ma za sobą pierwszą poważną wizytę u okulisty. Poważną, bo taką z całym zestawem badań.

Przygotowywany do niej był jeszcze zanim go umówiłam. :D Ot tak, profilaktycznie, żeby większych buntów nie było. ;-)

W sam dzień wizyty powiedział, że nigdzie nie idzie. Dobry start. Jak to często bywa przy takich wizytach, trzeba więc go przekupić. 

Najlepszy sposób - jajko niespodzianka. Ha! On pójdzie. Za dwa. :P

No dobra, za dwa. Jedno przed (Dżizyz), drugie po. Żeby nie było kolorowo, zaraz okaże się, że to nie koniec naciągania ze strony Tymka i przekupywania ze strony rodziców. :D

Początek był całkiem niezły, dał obejrzeć oczka, dał sobie je zasłaniać tak, żeby drugim mówić co widzi na obrazkach na ścianie. Najpierw lewe oczko, potem prawe. W połowie już zaczął robić dłuższe przerwy w mówieniu, a potem to już tylko nerwy, że koniec. On mówić nie będzie. Bo nie widział. ;)

Najgorsze było przed nami. Kropienie oczu. Najpierw kropelki znieczulające, a potem właściwe, przed badaniem komputerowym.

Tak więc jajo z "po wizycie" stało się jajem "w trakcie wizyty", razem z obietnicą, że... po wizycie dostanie kolejne. Dżizyz! :P Istny Dzień Dziecka i Mikołaj w jednym!

Ok, po drugim zakropieniu przeszliśmy do badania. 

Potem pani tłumaczyła nam, że sama wada wzroku u małego dziecka nie jest wskazaniem do okularów, bo oczko rośnie i rozwija się ciągle, a dzieci mają cudowny dar :) dobrego widzenia i z dalsza i z bliska.

Jednak wada + uciekające oczko (w Tymka przypadku dwa oczka), a do tego ciągłe mruganie, już jest wskazaniem do nich.

Wyszliśmy więc z receptą na okularki (wada +2,5 ale z jakimiś innymi wartościami, co dało nam receptę na szkła +2) oraz z poleceniem stawienia się za 2 miesiące na test oka już w okularkach.

Poszliśmy więc do salonu gdzie kupowałam swoje okulary, aby zapoznać się z asortymentem. :)

Tymek miał tu oczywiście wolną rękę, bo okulary będzie nosił on. Postawił więc na kolor czerwony. :)

Wstępnie wybraliśmy te, czerwone, z Puchatkiem z boku.

(Jakby miał za mało tego dnia słodyczy, dostał w salonie lizaka:P)

Tymek nie chciał już nigdzie jechać, chciał właśnie te. Wróciliśmy do domu, aby się przespać z tym wyborem. :)

Na drugi dzień mieliśmy umowę, że jedziemy je zamówić po przedszkolu.

I tutaj zaczęłam się gryźć. Całe plastikowe okulary, które on będzie ściągał przez głowę i zakładał cały czas (gumka z tyłu). Nie wiadomo jak to będzie wyglądało w przedszkolu, jak będzie bardzo w nich szalał, ile dzieci będzie chciało je oglądać, dotykać, przymierzać. 

Zadzwoniłam do innego optyka i tam porozmawiałam z panią, która powiedziała, że oni nie mają dziecięcych plastikowych oprawek w sprzedaży, bo się nie sprawdziły. Dzieci wracały zaraz po wyjściu z salonu z już połamanymi oprawkami.

Przed podjęciem decyzji postanowiłam go tam zabrać, żeby obejrzeć je i porównać.

Kiedy pojechałam po Tymka, w szatni była mała dziewczynka w ślicznych różowych okularkach. Plastikowych. Zapytałam jej tatę czy nie mają problemu z nimi. Wtedy je zdjął i pokazał mi, ze z przodu są plastikowe, ale boki mają gumowe, mogą się dzięki temu wyginać i się nie niszczą. Jak się okazało, kupione w salonie do którego dzwoniłam. 

Podjechaliśmy tam z Tymkiem i po przymiarce kilku par, padło na czerwone. Okazały się naprawdę rewelacyjnym rozwiązaniem! Ściągane nauszniki i dopięta gumka, ładny przód i giętkie boki. Cudo. :)

Zamówiliśmy!

Parę godzin później odebraliśmy je.

Tymuś nie mógł się doczekać! A jego reakcja po założeniu? Zdziwienie. A potem zaczął powoli chodzić po salonie i wszystkiego dotykać. :D

Z wielkim uśmiechem wpadł do domu i pokazał się tacie i Emilkowi. :) Teraz uczy się w nich codzienności.

Dzisiaj chciał je założyć do przedszkola, chociaż chcieliśmy, żeby najpierw przyzwyczaił się do nich w domu. Ale to jego okulary i jego decyzja. :)

Poszedł. Ze świadomością, że pewnie Aleks się będzie śmiał i mówił, że brzydko. Że Julci się pewnie będzie podobało. A paniom to już w ogóle bardzo.

Poinstruowany, że może ściągnąć je i schować, kiedy będzie chciał.

Założyć jeśli będzie czuł potrzebę.

Ale wiecie co? On jest taki dumny z siebie, kiedy je ma na nosku!

Tak bardzo się uśmiecha! 

Podchodzi do mnie, przykłada swoje czoło do mojego i mówi, że jesteśmy identyczni.

Oby mu to nie przeszło. :)

A oto Tymkowy wybór: