Bunt dwulatka? Bzdura!

Nastał czas, kiedy musimy uczyć się panować nad sobą, kiedy musimy ćwiczyć swoją cierpliwość.
Czas, kiedy próbujemy różnych metod, aby pomóc pewnej małej istotce.

Szkoda mi Emilka. Widzę jak obecna sytuacja go stresuje.
Nie, nie nazwę tego buntem dwulatka. Mądrzy ludzie mają rację, nie ma czegoś takiego! Przeciw czemu ma się ta mała istotka buntować?
To nie jest bunt, to nieradzenie sobie z emocjami.
Tak, Emiś zdecydowanie nie radzi sobie.
Czy mam prawo, jako jego rodzic, krytykować go za to? Wściekać się na niego? Karać go?!
Nie mam. Mam za to obowiązek pomóc mu przejść przez ten trudny czas.

Emil od urodzenia jest głośnym dzieckiem. Często krzyczy, często mu się coś nie podoba, często "buczy". Rzadko wstaje w dobrym humorze, za to często humor poprawia się później.
Ostatnio raczej wygląda to tak, że coś nie przypasuje mu rano i trzyma mu się ten humor do samych drzwi żłobka. Po południu wychodzi z uśmiechem, ale po chwili jest kolejny powód na "buczenie".

I tak sobie buczy. odkąd oczy otworzy, do momentu aż je zamknie.

Do tego bije i gryzie. Już nie tylko Tymka, ale też mnie.
Rzuca przedmiotami, często szklanymi. Rzuca się na ziemię. Zakrywa twarz rączkami i strzela "focha".

I wiecie co?
Nie przeszkadza mi to.
Ja sobie z tym poradzę, pomogę mu przez to przejść.

Przytulamy się. Cały czas. Przy każdym jego "bucznięciu", przy każdym jego "nie". Przytulam go, kiedy wpada w histerię, bo nie może się zdecydować co chce pić. Przytulam go wtedy, kiedy mnie bije i próbuje ugryźć.

Wieczorem kładę się z chłopcami do łóżka. Przytulamy się. Wychodzę jak zasną.
Tymek powiedział mi wczoraj w łóżku: "Fajnie jest mieć taką mamę". Pisząc to, mam łzy w oczach, ze szczęścia. Są cudownymi chłopcami, z całą gamą różnych emocji.

Czyż nie tak jak my, dorośli? Mamy prawo do złości, smutku, rozczarowania, zdenerwowania, zniecierpliwienia.
Takie samo prawo mają nasze dzieci.
Dlatego nie rusza mnie to, jak bije mnie Emil czy jak Tymek mówi mi, że go denerwuje.
On mnie czasami też!

Nie wymagam od chłopców, żeby cały czas byli uśmiechnięci, szczęśliwi i zadowoleni. Chociaż nie ukrywam, bardzo bym tego chciała! Ale ja sama nie zawsze mam dobry humor. Czasem boli mnie głowa i bez kija nie podchodź, a czasem jestem tak zmęczona, że chciałabym zniknąć. Wy tak nie macie?

Chciałabym, aby wszyscy zrozumieli z czym musi zmagać się taki maluch, jak Emil. Jakie to ciężkie, kiedy nikt nie rozumie o co mu chodzi, a czasem nawet on sam.

Bądźmy cierpliwi i wyrozumiali, okazujmy 10x więcej miłości niż do tej pory. To wszystko do nas wróci.

Pomóżcie dzieciom wyrosnąć na otwarte i radosne dzieciaki, które nie będą bały się mówić o swoich emocjach, będą potrafiły je nazwać.

Nie krytykujmy ich za "humory", nie denerwujmy się na nie o to. Przecież nie chcemy, aby się zamknęły w sobie. Może się wtedy okazać, że w przyszłości nie doczekamy się momentu, w którym dziecko będzie czuło, że może przyjść do nas ze wszystkim.

Polecam Wam lekturę Jesper Juul - Agresja - nowe tabu?